พารามิเตอร์หลักของสายพานไทม์มิ่งอุตสาหกรรมคืออะไร?
พารามิเตอร์หลักของสายพานไทม์มิ่งอุตสาหกรรมคืออะไร?
1. ความยาวสายพานไทม์มิ่ง
เมื่อสายพานซิงโครนัสทำงาน ความยาวของเส้นกึ่งกลางของเชือกแบริ่งควรยังคงไม่เปลี่ยนแปลง ดังนั้นเส้นกึ่งกลางนี้เรียกว่าเส้นพิทช์ของสายพานไทม์มิ่ง และใช้เส้นรอบวงของเส้นพิทช์เป็นความยาวระบุของ เข็มขัดซึ่งเรียกว่าความยาวเส้นพิทช์ ในระบบขับเคลื่อนสายพานซิงโครนัส ความยาวเส้นพิตช์เป็นพารามิเตอร์ที่สำคัญ
2. ระยะห่างของสายพานไทม์มิ่ง
ความยาวโดยประมาณของจุดที่สอดคล้องกันของฟันสองซี่ที่อยู่ติดกันของสายพานซิงโครนัสที่วัดตามแนวระยะพิทช์เรียกว่าระยะพิทช์ของสายพานซิงโครนัส ระยะพิทช์ของสายพานจะกำหนดขนาดของแต่ละส่วนของสายพานซิงโครนัสและฟันรอกซิงโครนัส ยิ่งระยะพิทช์กว้างขึ้น ขนาดของแต่ละส่วนของสายพานก็จะใหญ่ขึ้น และความสามารถในการรับน้ำหนักก็จะสูงขึ้นตามไปด้วย ดังนั้นระยะพิทช์ของสายพานจึงเป็นพารามิเตอร์ที่สำคัญที่สุดของสายพานซิงโครนัส ในซีรีส์สายพานไทม์มิ่งระบบพิทช์ สายพานไทม์มิ่งรุ่นต่างๆ จะมีความแตกต่างกันตามพิทช์ที่ต่างกัน ในระหว่างการผลิต ระยะพิทช์ของสายพานจะถูกควบคุมโดยแม่พิมพ์หล่อ
3. ความกว้างของรากฟันของสายพานไทม์มิ่ง
ระยะห่างระหว่างจุดตัดของโปรไฟล์ฟันทั้งสองข้างของฟันสายพานกับส่วนล่างของรากฟันเรียกว่าความกว้างของรากฟันของสายพาน แสดงเป็น s ยิ่งความกว้างของรากฟันของสายพานมากเท่าใด ความต้านทานแรงเฉือนและการดัดงอของฟันสายพานก็จะยิ่งแข็งแกร่งขึ้นเท่านั้น และยังสามารถส่งภาระการตัดที่มากขึ้นตามไปด้วย
4. เนื้อรากฟันของสายพานราวลิ้น
ขนาดของรัศมีมุมคืนรากฟัน rr สัมพันธ์กับระดับความเข้มข้นของความเครียดของรากฟันเมื่อฟันกำลังทำงาน รัศมีขนาดใหญ่ของเนื้อรากฟันสามารถลดความเข้มข้นของความเค้นของฟันและปรับปรุงความสามารถในการรับน้ำหนักของสายพาน อย่างไรก็ตาม รัศมีของมุมกลับของรากฟันไม่ควรใหญ่เกินไป หากมีขนาดใหญ่เกินไป พื้นที่สัมผัสที่มีประสิทธิภาพเมื่อฟันของสายพานประกบกับฟันเฟืองจะมีขนาดเล็ก ดังนั้นควรเลือกค่าที่เหมาะสมในการออกแบบ
5 โดยมีรัศมีปลายฟันแปด
ขนาดของรัศมีมุมโค้งมนของฟันที่ถูกฟันจะส่งผลต่อว่าฟันจะถูกสร้างขึ้นจากทรายหรือไม่เมื่อฟันที่ถูกฟันประกบกับฟันเฟือง เนื่องจากในการขับเคลื่อนสายพานไทม์มิ่ง การประกบกันของฟันสายพานและฟันลูกรอกจึงเป็นสิ่งที่เหมาะสมสำหรับโปรไฟล์ฟันที่ไม่คอนจูเกต ดังนั้นเมื่อฟันของสายพานเข้าหรือออกจากตาข่าย มุมด้านบนของฟันบนและด้านบนของฟันเฟืองจะเกินการทับซ้อนกันอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ส่งผลให้เกิดการรบกวนและการสึกหรอของฟันของสายพาน ดังนั้น เพื่อให้ฟันของสายพานเข้าและออกจากตาข่ายได้อย่างราบรื่น และลดการสึกหรอของฟันบนของสายพาน จึงควรใช้รัศมีของฟันบนของฟันที่ใหญ่ขึ้น อย่างไรก็ตาม เช่นเดียวกับรัศมีการตัดเฉือนราก รัศมีการตัดเฉือนส่วนปลายไม่ควรใหญ่เกินไป มิฉะนั้น พื้นที่สัมผัสที่มีประสิทธิภาพระหว่างฟันสายพานและฟันเฟืองจะลดลง
