วิธีการปรับความตึงสายพานไทม์มิ่งที่ใช้กันทั่วไป
สายพานไทม์มิ่งโครงสร้างส่งกำลังมักออกแบบโดยใช้วิธีการปรับความตึง เพื่อให้มั่นใจว่าสายพานไทม์มิ่งจะรักษาความตึงที่เหมาะสมระหว่างการทำงาน ซึ่งจะทำให้ระบบส่งกำลังสายพานไทม์มิ่งทำงานได้อย่างมีประสิทธิภาพ เสถียร และเชื่อถือได้ ในการออกแบบระบบส่งกำลังสายพานไทม์มิ่ง วิธีการปรับความตึงสายพานไทม์มิ่งทั่วไปมีดังนี้
1. วิธีการดึงแรงขนาน
การปรับแรงดึงทำได้โดยการดึงสายพานซิงโครนัสสองเส้น ไม่มีโครงสร้างปรับแรงดึงภายนอก และโครงสร้างปรับแรงดึงยังมีขนาดกะทัดรัดมาก จุดเด่นของวิธีนี้คือไม่จำเป็นต้องเพิ่มกลไกที่ซ้ำซ้อน ซึ่งช่วยประหยัดต้นทุนการประกอบและลดอัตราความล้มเหลว ชิ้นส่วนที่เคลื่อนไหวทางกล ยิ่งน้อยก็ยิ่งมีเสถียรภาพมากขึ้น
2.วิธีการดึงความตึงตรงกลาง
ส่วนภายในรอกปรับความตึงอาจเป็นล้อสายพานแบบเรียบไม่มีฟัน หรือล้อสายพานแบบซิงโครนัสที่มีฟันก็ได้ พื้นผิวฟันของสายพานซิงโครนัสสัมผัสกับพื้นผิวเรียบของล้อสายพาน ในทางกลับกัน การใช้ล้อสายพานซิงโครนัสจะให้ผลลัพธ์ที่ดีกว่า แต่ต้นทุนก็จะสูงกว่าเช่นกัน นอกจากนี้ กลไกการดึงความตึงภายในจะทำให้สายพานซิงโครนัสยื่นออกมา ส่งผลให้มีพื้นที่มากขึ้น ซึ่งไม่เหมาะกับการใช้งานในพื้นที่แคบ
3.วิธีการดึงแรงดึงภายนอก
เหมาะสำหรับสภาพความเร็วต่ำและอัตราเร่งต่ำ แท้จริงแล้วใช้แรงเสียดทานแบบเลื่อนและแบบกลิ้งร่วมกัน พื้นผิวของสายพานไทม์มิ่งมีแนวโน้มที่จะสึกหรอ ส่งผลให้เกิดความเรียบของพื้นผิว การเจียร และปัญหาอื่นๆ
การออกแบบเชิงกลควรลดการใช้รอกปรับความตึงให้น้อยที่สุด เนื่องจากรอกปรับความตึงในระบบขับเคลื่อนด้วยสายพานซิงโครนัสจะมีผลกระทบต่ออายุการใช้งาน ขอแนะนำให้ติดตั้งรอกปรับความตึงสายพานไทม์มิ่งที่ด้านหลวมของชุดเกียร์แทนที่จะเป็นด้านแน่น เพื่อให้ได้ผลลัพธ์ที่ดีขึ้น
กล่าวโดยสรุป เมื่อเลือกวิธีการปรับความตึงสายพานไทม์มิ่ง จำเป็นต้องพิจารณาปัจจัยต่างๆ อย่างครอบคลุม เช่น ความต้องการที่แท้จริงของระบบส่งกำลัง สภาพแวดล้อมการทำงาน ต้นทุน และข้อกำหนดในการบำรุงรักษา ขณะเดียวกัน จำเป็นต้องใส่ใจผลกระทบของวิธีการปรับความตึงที่มีต่อประสิทธิภาพการส่งกำลังและอายุการใช้งานของสายพานไทม์มิ่ง เพื่อออกแบบวิธีการปรับความตึงที่เหมาะสม
