วิธีการปรับความตึงสายพานไทม์มิ่งที่ใช้กันทั่วไป
สายพานไทม์มิ่งโครงสร้างการส่งกำลังมักจะได้รับการออกแบบด้วยวิธีปรับความตึงเพื่อให้แน่ใจว่าสายพานไทม์มิ่งจะรักษาความตึงที่เหมาะสมระหว่างการทำงาน ดังนั้นจึงรับประกันการทำงานที่มีประสิทธิภาพ เสถียร และเชื่อถือได้ของระบบส่งกำลังของสายพานไทม์มิ่ง ในการออกแบบระบบส่งกำลังของสายพานไทม์มิ่ง วิธีการปรับความตึงของสายพานไทม์มิ่งทั่วไปมีดังนี้
1. วิธีการปรับความตึงแบบขนาน
การดึงความตึงทำได้โดยการดึงสายพานซิงโครนัสสองตัว ไม่มีโครงสร้างแรงดึงภายนอก และโครงสร้างแรงดึงก็มีขนาดกะทัดรัดเช่นกัน คุณลักษณะของวิธีนี้คือไม่จำเป็นต้องเพิ่มกลไกซ้ำซ้อน ซึ่งสามารถประหยัดต้นทุนการประกอบและลดอัตราความล้มเหลวได้ ชิ้นส่วนที่เคลื่อนไหวด้วยกลไก ยิ่งน้อยก็ยิ่งมีเสถียรภาพมากขึ้น
2. วิธีการปรับความตึงตรงกลาง
ล้อปรับความตึงภายในสามารถเลือกล้อคนขี้เกียจหรือกล้อซิงโครนัส- การใช้ล้อไอเดลอร์ก็มีข้อเสีย เนื่องจากผิวฟันไม่เรียบจึงทำให้เกิดแรงสั่นสะเทือนได้ เมื่อเปรียบเทียบกันแล้ว การใช้ล้อซิงโครนัสจะได้ผลดีกว่าแต่ต้นทุนก็สูงกว่าเช่นกัน นอกจากนี้กลไกการตึงด้านในจะยื่นออกมาของสายพานไทม์มิ่งและเพิ่มพื้นที่ ซึ่งไม่เหมาะกับฉากที่มีขนาดกะทัดรัด
3. วิธีการปรับแรงตึงภายนอก
เหมาะสำหรับความเร็วต่ำและสภาวะการเร่งความเร็วต่ำ จริงๆ แล้วใช้การผสมผสานระหว่างแรงเสียดทานแบบเลื่อนและแรงเสียดทานจากการกลิ้ง พื้นผิวของสายพานราวลิ้นนั้นไวต่อการสึกหรอ ส่งผลให้พื้นผิวเรียบ การเจียร และปัญหาอื่นๆ
ควรลดการใช้รอกปรับความตึงให้เหลือน้อยที่สุดในการออกแบบทางกล เนื่องจากรอกปรับความตึงในระบบขับเคลื่อนสายพานซิงโครนัสจะมีผลกระทบต่ออายุการใช้งาน ขอแนะนำให้ติดตั้งรอกปรับความตึงสายพานราวลิ้นไว้ที่ด้านหลวมของชุดเกียร์แทนด้านที่แน่นเพื่อให้ได้ผลลัพธ์ที่ดีขึ้น
กล่าวโดยสรุป เมื่อเลือกวิธีการปรับความตึงสายพานราวลิ้น ปัจจัยต่างๆ เช่น ความต้องการที่แท้จริงของระบบส่งกำลัง สภาพแวดล้อมการทำงาน ต้นทุน และข้อกำหนดในการบำรุงรักษา จะต้องได้รับการพิจารณาอย่างครอบคลุม ในเวลาเดียวกัน จำเป็นต้องใส่ใจกับผลกระทบของวิธีปรับความตึงต่อประสิทธิภาพการส่งผ่านและอายุการใช้งานของสายพานราวลิ้นเพื่อออกแบบวิธีการปรับความตึงอย่างสมเหตุสมผล
